Już wiosna!
W kulturze tradycyjnej jednym z głównych symboli budzącej się do życia przyrody i odrodzenia świata po zimowej martwocie była zielona gałąź. Odwieczne praktyki wiosenne zachowały się w żywym do dziś zwyczaju święcenia palm w Niedzielę Palmową, nazywaną dawniej Kwietną, obchodzoną przez Kościół na pamiątkę wjazdu Chrystusa do Jerozolimy. Jest to dzień otwierający Wielki Tydzień, a zarazem ostatnia niedziela Wielkiego Postu. W tradycyjnej zwyczajowości tego dnia zaznaczał się mocno jego główny rekwizyt czyli palma, której głównym składnikiem były gałązki wierzbowe. Przypisywano jej dobroczynne właściwości, zielone gałązki symbolizowały bowiem życie, siły witalne, odradzającą się przyrodę. Występowały one w wielu ludowych zwyczajach. Poświęcone palmy przynoszono do domu, uderzano się nimi, aby przekazać sobie ich życiodajną moc, kropiono nimi dom, obejście, bydło w oborze, zatykano za święte obrazy lub w strzechę. Wierzono, iż chronią one zagrodę przed uderzeniem pioruna, a także od wszelkiego złego. Ustawienie palmy w polu miało zapewnić dobry urodzaj i uchronić uprawy przed gradobiciem, bazie z palmy podkładano pod lemiesz pługa przy pierwszej wiosennej orce. Wypędzano nimi bydło podczas pierwszego wypasu. Domownicy połykali „kotki”, aby zabezpieczyć się przed bólem gardła na cały rok, ze względu na ich uzdrowicielską moc. W Wielkopolsce powszechny był również zwyczaj uderzania się rózgami w Wielki Piątek. Z wierzbowych gałązek wróżono – baźka, która rzucona do wody zatonęła oznaczała śmierć, zaś gałązki wsadzone do wody, które rozkwitły do Wielkanocy, były uważane za zwiastun szczęścia. Palmy przechowywano z szacunkiem przez cały rok, a popiołem z ubiegłorocznych palm posypywano głowy wiernych w Popielec.
Szukaj nas:
